NAUCZYCIELE O UCZENIU SIĘ (WE) WSPÓŁPRACY

Abstrakt

Jedną z podstawowych, tradycyjnych funkcji nauczyciela jest kierowanie procesem nauczania — uczenia się uczniów. We współczesnym myśleniu o szkole i nauczycielu praktyczne rozumienie tej funkcji odnosi się przede wszystkim do pojęcia uczenia się jako kategorii wiodącej, wyznaczającej kierunek współczesnej edukacji. Organizowanie procesu uczenia się, stwarzanie warunków sprzyjających uczeniu się, nauczanie uczenia się, kształtowanie postawy uczenia się przez całe życie to zadania, które wyłaniają się z koncepcji oferowania, inspirowania człowieka do rozwoju.
Koncentracja na uczeniu się (a nie na nauczaniu) wynika z przesunięcia epistemologicznego (źródeł i znaczenia wiedzy), przesunięcia cywilizacyjnego, dotyczącego czasu, miejsca i sposobów nabywania wiedzy oraz dekonstrukcji tradycyjnego myślenia o szkole jako „bastionu wiedzy” i nauczycielu jako „strażniku wiedzy”. Wywołuje to mobilizację do zmiany modelu kształcenia i interpretacji pojęcia nabywania wiedzy i umiejętności. Wymusza konieczność innego spojrzenia na rolę ucznia i proces uczenia się. Jest przyczynkiem do refleksji o nieuchronnej ewolucji znaczenia funkcji zawodowych i doskonalenia kompetencji współczesnego nauczyciela w kierunku uczenia się we współpracy.